In sommige streken bint soms rare gebruuken die ander niet snap, maar toch wel leuk bint. Gruunmaken en buurte maken, ut heuren d’r vrogger allemoal bie. Hartstikke gezellig. Soms komp d’r ok van die gewoontes bie. Tegenwoordig heb ze ok wat uut evonden as d’r un kleinen is geboren. Doar maak ze mien toch un spektakel van. Un ooievaar kump d’r op ut dak, tegen de ruute, of in de tuin te stoan en vlaggetjes d’r bie. Meestal ok un grote liene met allemoal babykleertjes d’r an. Ut volgende verhaaltjen geet hier oaver en dat wil ik is effen uut de (schone) doeken doen.
In un darp vlak bie de Iessel was un baby in antocht. Groot feest zat d’r an te kommen, want iets jongs in de buurte, dat mot evierd wörden met de boel versieren. De buren staken de koppen bie mekare, al veur de baby zich an ediend had, want ze wollen dadelijk met un ooievaar paraat wèzen. Helaas de vogel liet zich met zien vrachtjen wel effen op zich wachen. “Zeker op un olde kalender ekeken!”,zei d’r al ene. Maar ut feit was wel dat de kleine d’r nog steeds niet was. Maar ja heur, un paar wèken later dan de moeder was uut erèkend meldden de nieuwe anwinst zich. Un besten zoon woar beien wel groots op konden wèzen. Un stamholder, hartstikke mooi.
De buurte kwam dadelijk in actie toen ze de ooievaar weg zagen vliegen zonder zien vrachtjen. Noe mos ut gebeuren. Rap de ooievaar met un bord met de naam Max in de tuin veur ut huus en natuurlijk ok un liene met babykleertjes. Dat heuren zo in die buurte. Die kleertjes waren al op un paar adressen ewes en niet zo helder meer, maar dat hinderen niks zeien de vrouwen, ut geet toch maar um de gein. Maar ut pakken anders uut.
Umlieks kwam d’r ok un kroamverpleegster. Die mos van verre weg kommen, want ut was zo druk met de geboortes. Un vruchtbaar joar. Ut was un merakels leuk en best deerntjen. Ze kon ut wark goed an. Verzorgen moeder en kleinen goed en had alles mooi an kant. De verpleegster keek is noa buuten en vond ut wel un bitjen schande dat de babykleertjes zo smoezelig en grauw waren. Un bitje schande veur de buurte. Ze halen ze rap buuten van de liene en ging ze uutwassen. Wel un wark want hier en doar zat un scheurtjen in. Ze vond ut wel raarm, want de jonge mensen waren toch wel arg netjes. Ze wassen alles uut, maken de scheurtjes en vouwen alles op um ut weer in de kaste te leggen.
Toen de jonge vader thuus kwam, zag hee veur ut huus dat de kleertjes verdwenen waren van de liene. Zien vrouw wist ut ok niet, maar effen later kwam de aap uut de mouwe toen de kroamverpleegster vroeg woar al die kleertjes mos liggen. Toen hef de jonge vader en moeder merakels motten lachen. De verpleegster snappen d’r eerst niks van, maar kreeg d’r wel schik van toe ze heuren hoe ut plaatselijk gebruuk was. Alles ging noe weer schone aan de liene.
Goed goan,
Martien,
de Platschriever uut Loenen
Verbeur oe niet an oe eigen gewichtigheid!
