Mo’j is heuren wat ik vernam van un older persoon oaver wat d’r vrogger is gebeurd in un darp achter de Iessel. De gebruuken bint noe heel anders eworden, maar vrogger ging ut zo. Ik zal ut is effen uut de doeken doen…
Op un heite zommerdag mossen Hendrik en Mien noa un feesien. Un breur van Mien was viefentwintig joar etrouwd en doar mossen ze noa ut feest toe. Opoe was wel zo goed um op ut kroost van heur zoon en schoondochter te passen. Ut was op die dag gloepend heite. De mussen vielen bienoa dood van ut dak.
Ut wörden hoe langer hoe bruuieriger. Opoe mopperen op de hitte en ze had un kop as un rooie biete. En de blagen waren zo nog wierig in de weer. Maar ’s oavonds begon de lucht te betrekken. Ut worden hoe langer hoe donkerder. Opoe was d’r niet gerust op. Zee had ut niet zo op ut onweer. Zee had al is mee emaak dat d’r un koe dood in de weie lag en brand in de buurte was ewes. Nee, zee stond doodsangst uut. Verduld, krek noe Hendrik en Mien weg waren. Hoe mos dat noe? Wat kon zee doen? Un pikzwarte luch kwam d’r an. Ut kinderspul rapen zee allemoale bie mekare. Ut worden knap donker in huus, maar de lampe moch niet an. Ut mos duuster blieven, want op ut lich kwam de bliksum af menen zee. Opoe was arg geleuvig en zee zei töt de kinderen dat ze mossen goan bidden um gien las te kriegen van ut onweer. De kinder mossen op de knieën en Opoe bad hardop tot de Heer dat ze verschoond mochen blieven van ut onweer geweld. Effen later stond Opoe op en zei: “Noe goa ik met de wiewater deur ut huus hen, want dat moet de bliksem tegen hollen.” Opoe wist un palmtakjen te hangen achter ut kruusbeeld in de grote kamer en zee wist dat heur schoondochter in de kelder un flesse met wiewater had stoan. Elk joar gingen ze met Poasen wat halen in de karke want veur ut vee hadden ze dat ok wel nodig as d’r ziekte was. Zee ging in ut donker noa de kelder um de flesse wiewater te pakken. Ut was deur ut noodweer knap duuster in huus. Ze kon nauwelijks wat zien. Ze deed wat wiewater in un grote komme, pakken de palmtakke en ging d’r mee deur ut huus hen. Ze sprenkelen d’r flink mee langs de muren en bad ondertussen hardop. Toen Opoe uut esprekenkeld was, was ok de buuie bienoa oaver. Ut wörden lichter in huus en ok kloaren ut op in de huuskamer. Maar wat zagen de kinderen doar op ut behang?. Allemoal rooie spetters. Hoe kon dat noe toch? Ze zagen ut al: Opoe had de verkeerde flesse epak. Inplaats van ut wiewater had zee de flesse met bessensap epak en doarmee deur ut huus ezegend. De kinderen lagen krom van ut lachen. Opoe keek d’r niet zo van op. Ze zei alleen maar: “Wat maak dat noe uut. Ut mag dan wel gien wiewater wèzen maar ut hef wel eholpen.”
Goed goan,
Martien,
de Platschriever uut Loenen
As d’r gien ziekte of narigheid is bi’j de gelukkigste mens op aarde
