We moeten ze inmiddels niet meer als gasten, maar als inwoners van onze regio beschouwen en daarmee als bode van de aanstaande verandering. Vandaar dat ik regelmatig ook aan hen aandacht wil schenken in mijn stukken, want ze zijn onderdeel geworden van onze Veluwse samenleving. U begrijpt het, ik heb het over onze nieuwkomers, onze asielzoekers: de wolven. De wolven veroveren de Veluwe en daarmee gaat de natuur veranderen; de natuur wordt natuurlijker.
Met het permanente verblijf van de wolf in onze regio zien we ook een ander fenomeen opdoemen dat we als een natuurverschijnsel kunnen zien: naarmate de natuur natuurlijker wordt weet de mens steeds slechter hoe daarmee om te gaan, oftewel de mens wordt steeds onnatuurlijker.
De natuur is veel beter in staat om te gaan met veranderingen dan de mens, al moet de natuur erkennen dat ze thans het tempo waarop de mens de natuur beheersbaar wil maken niet goed kan bijhouden, waardoor veel planten en dieren verdwijnen. De wolf doorkruist de plannen van de mens, want als de natuur natuurlijker wordt, zullen planten en dieren terugkeren en voor nieuw evenwicht zorgen. De mens wil dat niet aan de natuur overlaten, bang als hij is voor veranderingen en daarom gaan er stemmen op om de wolf te beheersen. Het liefst zou de mens de wolf domesticeren door er een hond van te maken, maar dat lost het probleem niet op, zoals dat in de praktijk duidelijk blijkt. De wolf zal zich niet gemakkelijk laten aanlijnen, uit angst kun je hem maar beter doden.
Nu Europa zich ook achter de oren krabt wat te doen met de groeiende populatie wolven is dat koren op de molen van de niet-veranderaars; Europa wil de beschermde status van de wolf herzien. De wolf moet beheerd worden, er moet worden gezorgd dat het aantal binnen de door ons gestelde perken blijft. Daarvoor hebben we jagers, die zich dan ook wildbeheerders noemen, maar feitelijk zijn het beheersers of nog beter: heersers. Ze hebben een geweer, een machtswapen, een attribuut om te beslissen over leven en dood. Gedomesticeerde dieren dienen afgeschermd te worden; schapen zijn dat en die mogen overdag best over de Veluwe dwalen als ze ’s nachts maar in de kooi gaan. Daarvoor hoeven wolven niet geweerd te worden; geweerd moeten de mensen worden met een geweer. Wildbeheer is een eufemisme, een verzachtende omschrijving van de harde werkelijkheid, zoals Poetin het platbombarderen van Oekraïne een speciale operatie noemt.
Wolvendeskundigen geven aan dat het bejagen van wolven een averechts effect heeft. Het probleem wordt dan eerder groter dan kleiner, omdat een natuurlijk proces verstoord wordt. Honden zijn gedomesticeerde wolven en doden een veelvoud aan schapen in vergelijking met de wolf. Gedomesticeerd wil niet zeggen beschaafd. En de cijfers in de bio-industrie zijn nog dramatischer, we slachten in ons kleine landje jaarlijks ongeveer 650.000.000 dieren, waarvan het grootste deel vleeskuikens, maar waaronder ook 550.000 schapen. We wekken dieren tot leven om ze te doden.
Op de Veluwe en dus in onze omgeving kunnen wolven leven en de natuur zal daarin een balans vinden. We moeten ons er feitelijk niet mee bemoeien, want dat verstoort de balans. We mogen alleen soms een handje helpen. In feite zijn mensen ook gedomesticeerde wezens, al dan niet beschaafd, die een plekje voor zichzelf willen hebben om te leven zoals wij dat het liefste willen. Waarom zouden we dat andere wezens en dan met name de dieren, niet gunnen.
Desiderius Antidotum
