Er komen asielzoekers van allerlei pluimage ons land en dus ook onze regio binnen; sommigen ongevraagd en ongewenst, anderen verwelkomd en goed voor de natuurlijke diversiteit. Asiel wordt verleend als de veiligheid wordt bedreigd en er terechte angst bestaat voor vervolging in het land van herkomst. We kennen al veel asielzoekers in ons landje en de komst van meer van hen dan verwacht geeft al de nodige problemen. Hebben we genoeg plek? Maken we plaats? Scheppen we draagkracht en voor hoeveel? In de afgelopen week beheersten de asielzoekers het debat in onze provincie.
U begrijpt het, het gaat over Canis lupus oftewel de wolf. Het dier is door soortgenoten uit onze buurlanden verdreven en daardoor gedwongen zijn heil elders zoeken. Hij dacht dat de Veluwe een aardige opvangplek zou zijn en een goede aanvulling op de diversiteit in het gebied. Bovendien leefden zijn voorouders hier. Door zijn komst zou het natuurlijk evenwicht hersteld worden en alle andere wilde dieren zouden hun oorspronkelijke plek in de biotoop terugvinden. Bij een dergelijk evenwicht kent elk organisme zijn terrein, zoals we ook elders nastreven bij al onze asielzoekers.
Nu kennen we in ons landje vele overvolle opvangplekken voor dieren, ook wel stallen genoemd en als die uitpuilen wordt er veelal een nieuwe opvangplek gezocht en in de meeste gevallen is dat het abattoir. Nieuwe opvangplekken geven veel gedoe in de samenleving, want het lukt maar niet om alle asielzoekers te herhuisvesten en dan denkt men al snel aan rigoureuze ingrepen. Inmiddels erkennen we dat een deel van die asielzoekers recht heeft op leefruimte en een eigen plek in onze samenleving en dat zou dus ook voor de wolf moeten gelden, maar daar verschillen de meningen sterk over. Sommigen vinden dat voor het beest het abattoir de beste opvangplek is, terwijl anderen de wolf juist een bevoorrechte positie willen geven ten opzichte van asielzoekers vanuit andere windstreken.
Het is ook een groot dilemma voor onze nieuwe wegbereiders oftewel voorvechters van de nieuwe natuur, de BoerBurgerBeweging. Die houden veel van natuur, maar dan als opvangplek in vakantieperiodes. In onze samenleving is vakantietijd nu eenmaal minder bedeeld dan werktijd, dus moet dat verschil ook in de natuurlijke opvangplekken terug te zien zijn, met andere woorden: de natuur is ondergeschikt aan de rest van ons grondgebied. Overigens weten we dat een goede verdeling in de afgelopen decennia helemaal is scheefgetrokken. Als er te veel zwijnen, herten en reeën komen dan in onze ogen de natuur aankan, dan krijgen die dieren niet de gelegenheid elders opvang te zoeken en wordt de abattoirmethode ingesteld. Die methode wil men nu ook bij de wolf in de praktijk brengen, want die verstoort het zogenaamde natuurlijke evenwicht. Zogenaamd want door een gedomesticeerd dier als het schaap dag en nacht in de vrije natuur los te laten wordt het evenwicht al verstoord. Kortom, het is de mens zelf die voortdurend alles uit balans brengt en die neigt dan tot rigoureuze en wrede maatregelen om dat evenwicht te herstellen. De conclusie kan dan ook niet anders zijn dan dat het de mens is die uit zijn evenwicht is geraakt. De natuur vindt immers altijd weer, na een natuurlijke calamiteit, haar eigen evenwicht.
Er wordt hier al geruime tijd eindeloos gebakkeleid over een nieuwe spreidingswet voor komende asielzoekers vanuit het tegenstrijdige standpunt dat iedereen het noodzakelijk vindt, maar niemand het wil. Als we meer naar de natuur zouden kijken, ontdekken daar een natuurlijke spreidingswet.
Desiderius Antidotum
