Dit verhaaltjen is vrogger gebeurd in de tied dat d’r nog veul gebeuren met ut peerd. Toon was zo’n keerl die veul met peerde warken. Ok riejen met un begrafenis. De koetse kreeg dan van die gewaden en lanteerns d’r op. Hee had d’r veural hèkel an um ‘s oavonds te riejen. Soms mos hee un oaverledene ophalen uut de stad.
Op un dag gebeuren ut. Toon mos veur zien baas met de rouwkoetse noar ut ziekenhuus in de stad um doar un oaverledene op te halen en die noa de familie in ut darp te brengen. Un lange tocht die hee niet kon redden veur ut duuster. Hee vond d’r niks an. Toon stond wel bekend as un keerl die nargens bange veur is, maar um in ut duuster met un grafkiste langs de weg te goan; nee dat was niks veur um. Maar ja, ut heuren noe een keer bie zien wark.
Hee was op tied bie ut ziekenhuus. Alles wörden eregeld. De kist in de wagen en toen weer terugge noa ut darp. Hee reed rustig met zien peerd en wist de bedroefde familie dadelijk te vinden. Doar waren voldoende mensen um de kiste uut de wagen te halen. De familie vroeg um effen binnen te kommen veur un komme koffie.
Effen later reed hee weer op huus an. Ut peerd stond buuten rustig te wachen. Hee sporen ut peerd an um wat vlot te lopen en doar ging ut op huus an. Al met al was ut un late boel ewörden.
Toon was nog maar effen op weg en doar heuren hee wat achter in de wagen. Verduld, heuren hee dat noe goed? Op de plekke woar de kiste achterin had estoan was wat gerommel en geklepper. Hoe kon dat noe. De oaverledene had hee toch af eleverd. Dat had hee toch zelf ezeen. Ja, doar heuren hee weer wat. Noe hee duudelijk. Ut spoken bie um achter in de wagen. Wat zat Toon in de puree. Hee heuren toch duudelijk un gerammel..
Toon pakken de zweppe, hee wol zo rap meugelijk noa huus toe. Wat zat hee in de piepzak. Ut peerd in de draf op huus an. Noa un half uur was hee thuus bie zien baas en spannen ut peerd uut. Ut dier dampen van ut zweet.
Toch won zien nieuwsgierigheid van zien angst. Wat zat d’r noe toch achterin de wagen? Hee zag dat de kleppe lös zat, maar toen hee varder keek zag hee achter de lappen ut gezichte van un keerl, un zwarver. De keerl had bie slecht weer doar elopen en zoch un dreuge plekke. De koetse stond doar stille en dach: dat is veurlopig un mooi pleksien veur mien. Toon kon d’r noe wel umme lachen. Hee vroeg de man uut de koetse de kommen en uut te leggen wat hee doar deed. De man vertellen rustig dat hee wat schuulen veur ut slechte weer. Toon mos d’r noe wel umme lachen, maar onderweg stond ut blanke zweet um veur de kop. Dat was un opluchting veur um. Hee nam de man maar effen mee noar binnen en namen beien un brandewientjen veur de schrik. Zowel Toon as de zwarver knappen doar van op.
Goed goan,
Martien,
de Platschriever uut Loenen
A’j de weg niet vindt ku’j d’r een aanleggen
