De vele tranen van de gemeenteraadsleden van Rheden, die momenteel in behoorlijke mate geplengd worden vanwege de mogelijke komst van de megastal nabij Ellecom – al veroorzaken ze nog lang geen stortvloed, zullen desondanks niet bij machte zijn om de waterstand in de bronbossen van Middachten naar een gewenst peil te stuwen om het dreigend verlies te compenseren. De tranen komen in een rijkelijk laat stadium, maar het is vreugdevol dat er tenminste gehuild wordt. Het is inderdaad een nogal trieste bedoening voor de raadsleden dat er in dit landje vaak vele tranen hard grondig geplengd worden als blijkt dat de besluiten in het recente verleden, waar eerst hard grondig voor geapplaudisseerd is, achteraf tot sullig snotteren leiden.
Een beetje medelijden heb ik wel met de huidige raadsleden, want ten tijde dat oud-wethouder Nicole Olland de megastal ten geschenke gaf aan de graaf van Middachten, was een deel van de huidige raadsleden nog elders in de samenleving de basis aan het leggen voor een glanzende loopbaan in de lokale politiek. Het huilen staat hen nu dan ook nader dan het lachen. Olland nam in 2014 de taken van haar voorganger over tijdens een bijeenkomst met de veelzeggende naam De Proeftuin, die plaatsvond in kasteel Middachten. De graaf zou er zijn vruchten plukken.
Olland versjacherde de bouw van een megastal in natuurgebied eerst aan de graaf, daarna aan de gemeenteraad, om vervolgens het reeds voldongen besluit aan de inwoners in de directe omgeving voor te leggen met het democratisch aangeklede verzoek nog ergens een punt of een komma te plaatsen, waarmee de inspraak ook geregeld zou zijn. Met de provincie was al een akkoord bekokstoofd. Toen de omgeving erachter kwam hoe de hazen…eh…de koeien in de nabije toekomst gingen lopen, zag Olland de bui hangen en voordat ze echt ten gemeentehuize zou moeten afdruipen vluchtte ze weg nadat ze een paraplu met gouden handvat als afscheidscadeau van de graaf had ontvangen. Er kwamen protesten uit de omgeving tegen de gang van zaken, zoals van de Stichting Behoud Uiterwaardenlandschap, die tot op heden nog niet van een voldongen feit wil spreken en hoopt dat met de nieuwe omgevingswet in de hand wellicht de provincie te bewegen is de vergunning in te trekken en ook de Rhedens raad is onrust ontstaan nu de GPR Burgerbelangen een motie wil indienen om de bouw van de megastal alsnog tegen te houden.
Ook jaren geleden waren megastallen al zeer omstreden vanwege de negatieve neveneffecten en zeker de stal die Middachten wil bouwen aan de rand van een bronbos met hoge ecologische waarde. Terwijl de teneur is om de veestapel in ons landje af te bouwen en veel boeren derhalve vrezen voor hun voortbestaan wil de graaf deze juist uitbreiden en dat lijkt hij ook nog voor elkaar te krijgen, waarmee de indruk gewekt wordt dat oude feodale tijden, waarin de adel bepaalde wat wel en niet kon en zich boven de wet waande, herleven. Stikstof was toen nog niet zo’n heikel onderwerp als tegenwoordig, maar dat de landelijke veestapel niet moest groeien was toen ook al helder, maar als het om de graaf en het geld gaat legt de ecologie het nagenoeg altijd af tegen de economie; in deze kwestie een waarheid als een koe.
Het is inderdaad om te huilen en het trieste daarbij is ook nog eens dat tranen achteraf vaak de bitterste zijn.
Desiderius Antidotum
