D’r bint un bult olde verhalen oaver vrogger in umloop. Sommigen bint ok noe nog aardig um te vertellen. Un verhaal van Jan Groot Zevert geet terugge noa ut rieke roomse lèven, toen de luu nog geregeld mossen biechen. Um de paar weken de biechtstoel in. Foi,foi dat was mien toch wat. Oaver dat biechen geet ut volgende verhaal.
Henne schient dat verhaal zelf an Jan verteld te hebben. Henne was un grote boer an de andere kante van de Iessel. Hee ging biechen dat hee op un vriedag metwors had egèten. En vrogger moch de katholieken op vriedag gien vleis eten. De pastoor vond dat heel arg. Henne wol ut nog un bitjen goed proaten deur te vertellen dat wors toch wel flink gemalen vleis is. Maar de pastoor bleef d’r bie dat hee verkeerd edoan had, fien vermalen of niet. Ut was niet goed. Henne kreeg un beste penitentie (boeteopdracht van gebeden) en de pastoor zei d’r achteran: “Breng ook een kar brandhout voor de kachel.”
Henne kwam mien toch met un helligen kop uut de biechtstoel. Kiek de penitentie bidden dat ging nog, maar um de pastoor noe un karre holt te brengen, nee dat dee um zeer. Onderweg noa huus kreeg hee un bar goed idee. Hee zol de pastoor wel is un lesjen leren. Hee had pas zien doornenhegge eknip. D’r lag nog un beste bult. Die laaien hee op de karre. Toen hee effen later de pastoor op zien fietse deur ut veld zag fietsen, ging hee met ut spul rap noa de pastorie. Bie de pastorie bellen Henne netjes an en vroeg de huusholdster woar de doornenholt neer mos gooien. Annie snappen d’r niks van. “Wat mot de pastoor doar noe mee?”, vroeg zee. “Tja dat weet ik ok niet”, zei Henne, “maar hee hef ze an mien besteld.” “In dat geval kiep de karre maar vlak bie de schure neer”, zei Annie. Henne maken rap de karre leug en ging toen weer op huus an.
Dezelfde middag kwam de pastoor nog met un gloepens hellige kop bie Henne zien boerderie an. Henne zag wel dat d’r un best schoer zol kommen, maar hee had zien woordjen kloar. De pastoor blaffen: “Wat zullen we nou hebben? Je zou me een kar brandhout brengen Henne. En wat krijg ik een kar met doornen. Dat is toch geen brandhout voor de haard?” “O, nee?”, zei Henne met un arnstig gezichte. “Mo’j is goed luusteren, meneer pastoor, as metwors vleis is, dan bint doornen ok brandholt. Hoe fien ut ok is!” Ja. doar kon de pastoor niks tegenin brengen en hee ging met un helligen kop op huus an.
De köster wörden d’r nog druk mee. Hee mos direct de opper doornen in de hof bie de pastorie verbranden. Die mopperen ok al, maar had d’r ok wel schik van toen hee later heuren hoe ut in mekaar stak. Ut roken heel bar. Luu in ut darpscafé noas de karke heuren van Henne ut hele verhaal en zeien greulend tegen mekare: “Noe is onze pastoor ok al zien tuin an ut bewieroken.”
Goed goan,
Martien,
de Platschriever uut Loenen
Van un kleine vonke, kump vake un groot vuur
