Ut is bienoa meert. Disse moand ku’j van alles meemaken. Dat zal ule effen vertellen wat ik heuren van Truus. Zee vertelde: op un margen liep ik de buurvrouw tegen ut lief. Wie komp zo an de proat oaver van alles en nog wat. Zo geet dat meestal a’j mekaar noa un tiedjen tegen komp. Ut viel mien wel op dat ze zo sloaperig uut de ogen keek en ze gapen steeds onder ut gesprek. Zee vroeg: “He’j soms vannacht wakker elègen van die vervelende meertse (krolse) katten? Ie kiek zo döpperig uut de ogen. Die katten zit net te neulen as un klein kind. Ik wasse d’r ok steeds wakker van en bin d’r un paar keer uut egoan.”
“Ja”, zei ze. “Ik ok al. En ik heb nog is noa buuten eloerd of ik ze ok zagge, maar net a’j kiek is d’r gien katte te zien. O, dan lig ik mien eigen op te vrèten in berre. En maar dreeijen en dreeijen. Ja, mien man, die sloap deur alles hen en dan ligge hee ok nog te snurken tot vervelends toe. En ikke maar wakker liggen! As dat vannacht weer zo geet, dan weet ik ut wel. Ik pak mien boeltjen op en goa op de logeerkamer liggen. Ik zette dan un emmer water kloar in de vensterbanke. As die rotkatten dan weer goat miauwen, dan krieg ze un beste gupse over zich hen. Doar kunt ze kop rèkenen. Un mense mot toch zien nachtrust hebben. Mien keerl kan ik nog un zetjen geven asse snörkt. En a’j geluk hebt dreeijt hee zich umme en is stille. Noe de rotkatten nog stille zien te kriegen.”
Wiele proaten nog effen deur oaver van alles oaver onze kinderen woar altied wat mee te belèven is en gingen an ut wark. Un paar dagen later kwam ik de buurvrouw weer tegen. Ik zeg tegen heur: “Ik heb lekker esloapen de laatste twee nachten. Ik heb gien gedram meer van die katten eheurd. Ie dan?”
“O”, zei ze, “hol mien d’r oaver op. Ik zol toch un emmer water op de logeerkamer in de vensterbanke zetten? Nou dat ha’k ’s oavonds ok edoan. Eerst kroap ik maar bie mien man in berre en gelukkig was hee veur un keer is stille. Ik wörden ok niet wakker van die rotkatten. Opgeruumd stoa ik ’s margens op. Hé, hé, eindelijk lekker uut esloapen. ’s Middags kom ik op de logeerkamer en ik dach: verduld de gedienen he’k nog dich zitten, ik zal ze is effen lös doen. En met da’k ze an de kante schuuf völt de emmer met water, die doar in de vensterbanke nog stond, kats umme. Un slomp water op de vloerbedekking. Alles zeiknat. Een grote plas. Ik werd mien toch giftig. Veural op die katten die kan ik noe helemoal niet meer uutstoan. As ze noe gewoon ekommen waren, dan ha’k niet de vloerbedekking nat ehad.”
Truus mos vreselijk lachen. Zo hard en lange dat niet de sloapkamervloer, maar wel zee bienoa de onderbokse nat hadde. Zo zie’j maar weer ut olde gezegde: Wie un kuule graaf veur un ander valt d’r zelf in, is nog altied woar.
Goed goan,
Martien,
de Platschriever uut Loenen
As ut oe goed geet he’j de meeste hulpe nodig
