Jan en Mine mossen nog op nieuwjoarsvisite bie Dorus en Toos. Doar was de moeder van Dorus ok in huus. Ut was al un old mense van ruum negentig joar, dat deur Toos goed verzörg wörden. De olde moeder zat die oavond d’r ok bie. Ze ging altied vrog noa berre. Effen noa de koffie zoch zee altied de sloapkamer op. Sloapen kon zee niet best meer. Toos had de dokter umme sloappoeiers evroag. Dat mos ze ongeveer un half uur veur ut sloapen met wat drinken innemmen. Moeder hield bar van koffie en deurumme deed Toos dat altied maar in de koffie. Meestal zette ze noa ut brood de komme met de poeier vast kloar dan kon zee ut ok niet vergèten.
Ut duren niet zo lang of Toos had de koffie kloar stoan veur de visite. De koffie dampen d’r op. Ze kregen d’r nog un puffetje (oliebol) bie. Jan kreeg de koffie veur ezet. Hee begon eerst met ut puffetje. Dat smaken um prima. Toen hee effen later an de koffie begon, marken hee eerst wel dat de koffie niet zo lekker was, maar hee maken toch alles op.
Ze kregen nog un tweede komme koffie en toen kwam de borrel op toafel. Jan dronk altied jonge kloare. Noe ok weer. Hee wist dat de borrels hier zuunig waren, op de bon misschien. Ut duren en duren nogal veurdat hee de tweeden en darden kreeg.
Ze hadden bie ut begin van de oavond af esproaken ok nog effen te proaten oaver ut cadeau dat ze de nieuwe buren zollen geven. Maar ut liep kats anders. Jan wist niet hoe hee ut had. Meestal hef hee nooit gien sloap met noa berre goan, maar noe zat um de ogen zo krange in de kop. Hee luusteren maar half wat Dorus, die pochert, te neulen had. Zien ogen zakken um geregeld half dichte en begon akelig te gapen. Zien vrouwe Mine keek um ondeugend an, maar ut hielp niet. Jan zat d’r te soezen as un olde katte. De ogen zakken um vanzelf dichte en maar gapen. Hee proberen zich nog goed te hollen, maar ut lukken um maar niet. Ut was heel nog niet zo late toen Jan inens opstond en zei. “Ik denke dat ik kolde in de huud hebbe, want ik vuul mien niet lekker. Mine go’j mee noa huus?” Mine wol d’r niks van weten en zei nog dat ze nog wat mossen afproaten. Jan wachen nog effen, stond op en gaf de luu un hand en ging. Mine stond nog wat veraldereerd te kieken. Jan ging noa huus kroap direct in berre en wist varder niks meer.
Toen Mine thuus kwam, was ut roadsel al op elöst. Ut olde mense was zo onrustig ewes en wol maar niet sloapen. Wel raar, anders sliep ze dadelijk. Toen was Toos un lichien op egaon. Per ongeluk had zee de koppies verwisseld van de moeder en Jan. Jan had de sloappoeier ekregen. Dat was de oorzaak van alle ellende. Jan moch de volgende margen uutsloapen en Mine deed ut wark…
De vaste lèzers van mien verhaaltje zult ut wel ezeen hebben dat hier de veurige wèke deur un computerfoutje un verkeerd slotstuksien in de krante is ekommen. Ut was un heel old stuksien van joaren elejen. Sorry. Jammer gien dialectuutvoeringen!
Goed goan,
Martien,
de Platschriever uut Loenen
Geef niet alleen wa’j heb, geef ok wa’j bint
