Soms onbewust, maar vaak ook bewust, doen veel oude mensen het: op enig moment de balans opmaken van hun leven. Nu moet elke ondernemer, hoe klein ook, dat doen aan het einde van het boekjaar, maar elke oudere zou natuurlijk zijn of haar leven als een onderneming kunnen zien en dat ook als zodanig ervaren hebben. Dan is het opmaken van de balans best een enigszins hachelijke onderneming. Niemand wil in de rode cijfers eindigen en dus is het plussen en minnen een hele klus. Vooral omdat bij gewone mensen harde cijfers ontbreken en het geweten bij balansen een nagenoeg doorslaggevende rol speelt. Je moet er dus lef voor hebben en ook nog eerlijk durven zijn.
Nu wil het geval dat in onze regio een paar bejaarden het initiatief hebben genomen om een clubje van leeftijdgenoten op te richten, die ze de veelbelovende naam ’grootouders voor het klimaat’ hebben gegeven; de oudjes pretenderen nogal wat. Het moeten nog krasse knarren zijn, die zich waarschijnlijk zeer bewust zijn van het feit dat zij van de generatie zijn die ijverig heeft meegewerkt aan de tanende biodiversiteit, de groeiende uitstoot van CO-2 en allerlei ander ongerief, waardoor ze de opwarming van de aarde met al haar dreigende uitwassen tot hun erfenis mogen rekenen. Als excuus mag gelden dat ze zich daarvan destijds veelal niet bewust waren. Kortom, ze willen niet met bezwaard gemoed de met stikstof overladen grond in. Het zal waarschijnlijk toch hun lot zijn.
Nu worden op begrafenissen over de overledene veelal aardige dingen gezegd, maar de grootouders voor het klimaat willen niet dat hun kinderen en kleinkinderen na de teraardebestelling opgezadeld worden met een erfenis die, naast een stapel euro’s, ook uit een berg afval bestaat. Die oudjes willen niet dat ze zich in hun graf moeten omdraaien, zodat ze hun aardse nalatenschap niet onder ogen hoeven te zien.
Dat wordt een hele toer, maar ze nemen nagenoeg zeker het gevleugelde gezegde ‘beter laat dan nooit’ als leidraad. Ze laten weten dat ze niet met hun oude botten de barricades opgaan, want ze veronderstellen dat ze het tegen de ME moeten afleggen en uiteraard willen ze niet in het cachot belanden wegens overtredingen van door henzelf goedgekeurde wetten, maar ze gaan op scholen voorlezen uit boeken als ‘de aarde heeft jou nodig’. Onschuldiger kan het niet, maar of het hun schuld zal elimineren is de vraag. De boodschap zal zijn dat de mens onderdeel is van die aarde en zich daartoe moet verhouden; de mens is niet de meester ervan, al gedraagt die zich wel als zodanig. Ze denken dat hun beweging onze regio snel zal overstijgen en landelijke bekendheid zal krijgen.
Uiteraard zal menig kritische noot over hen uitgestrooid worden, want ze zijn de generatie die weliswaar na de oorlog het land heeft opgebouwd en dat is uiteraard prijzenswaardig, alleen is daarna de groei doorgeschoten en is onze welvaart het zorgenkind van morgen geworden, dus de zorg van hun kinderen en kleinkinderen. Het huidige tijdsbeeld zal zeker ook een rol spelen. Er woedt een oorlog dichtbij en we willen graag ons hoge welvaartsniveau overeind houden en beide aspecten verdragen zich slecht met het klimaat. Dus hopelijk zullen de oudjes na het voorlezen het gesprek met de kinderen aangaan en hen duidelijk maken dat we maar tijdelijk te gast zijn op deze aardkloot en dat we ons dan ook als fatsoenlijke gasten dienen te gedragen.
Desiderius Antidotum
