We hebben net de derde dinsdag in september achter de rug, waarin we uitzicht hadden op de glazen koets, die bij gebrek aan een gouden nu de koninklijke echtelieden met dochter naar de schouwburg moesten brengen. Onderweg werden ze toegezwaaid door uitgedoste koningsgezinden en eenmaal aangekomen in de schouwburg werden ze uitbundig onthaald door allerlei kleurrijke hoedjes. Een schouwburg heet echter niet voor niets zo en dus moest de koning een vergezicht schetsen. Dat deed hij door alle feestelijkheden hardhandig de kop in te drukken, omdat we zware tijden tegemoet gaan. Dat we leven in een tijd van tegenstellingen werd pijnlijk duidelijk.
Nee, als het om uitzichten gaat, moeten we het niet van het kabinet hebben. De kabinetten onder leiding van Rutte kennen voornamelijk een visie achteraf en dus ook een handelen dientengevolge, terwijl het volk perspectief wil zien en verwachtingen wil koesteren, weer wil dromen van een veilige toekomst. Het rekent steeds minder op het kabinet, dat is geen goed vooruitzicht. De fraaie hoedjes en mooie pakken zijn weliswaar traditie en vooral folklore, maar niet meer dan een camouflage, een stijlvolle en sierlijke verhulling van een sombere inhoud.
Maar verwachtingsvol kon ik daarna naar Ellecom, alwaar in een weiland allerlei gedroomde uitzichten vrolijk wapperden. Daar was gelukkig wel perspectief te ontdekken, al vond ik er wel enige gelijkenis met Prinsjesdag. In Den Haag was iedereen vrolijk uitgedost en kreeg vervolgens een bak treurigheid over zich uitgegoten, in Ellecom daarentegen hingen gedroomde uitzichten vrolijk aan waslijnen. Maar op het moment dat ik er rondliep was het weer zo somber dat je het gevoel kreeg door de ramen een verregende wereld te zien, dus een gevoel alsof je in een Haagse schouwburg zat. Maar het grote verschil met Den Haag is dat Ellecom perspectief biedt, uitzicht, de herfst kan ook kleurrijk zijn.
Het weiland met de wapperende uitzichten in Ellecom is een project van Karlijne Pietersma. Ze is lid van de gemeentelijke kunstenaarsclub Nieuwe Ruimte, dat al enige tijd op zoek is naar nieuwe expositieruimte. Zo kwam ze op het idee het weiland vol te hangen met gedroomde uitzichten van allerlei kunstenaars, die vanuit een raamkozijn de wereld aanschouwen. Het zijn waslijnen vol hoop, al zit er ook veel hoop in de knoop, eentje zelfs volledig. Maar over het geheel genomen zien de meeste kunstenaars perspectief als ze naar buiten kijken, soms weliswaar enigszins verkrampt met de handen omklemd aan het kozijn, maar toch; elk mens wil uitzicht en mag zelf bepalen waarop, iets tussen herinnering en droom, zoals een van de kunstenaars het verwoordde.
Het is een kleurrijke expositie en daardoor hoopvol, al leven we vooralsnog niet in een hoopvolle tijd. Op drie enkelingen na zit niemand van ons in een glazen koets om daarna naar een paleis terug te keren, maar moeten we ons zien te redden in een wereld die vooralsnog veel sombere vooruitzichten biedt. Er zullen mensen in de komende winter uit het raam kijken en zich afvragen of het buiten niet warmer is dan binnen en hun blik zal even leeg zijn als hun portemonnee. En zolang er nog mensen als Vladimir Poetin rondlopen in deze wereld, die menen ten koste van de verwoesting van miljoenen mensen hun weerzinwekkende ego te moeten oppoetsen, dan moet er nog heel veel gebeuren willen de mensen vanuit hun raam de wereld aanschouwen en daarin perspectief zien. Perspectief is een uitzicht dat niet alleen een droom is.
Desiderius Antidotum
