Het zou een begin kunnen zijn. Het begin van een revolutie die ons terugbrengt naar natuurlijke processen, waarbij mensen niet zozeer een ondergeschikte dan wel een minder bepalende rol zullen spelen, waardoor hopelijk een hernieuwd en natuurlijk evenwicht ontstaat. En dat nog wel in alle geledingen van onze samenleving.
Het zal wellicht uw wenkbrauwen doen fronsen bij het lezen van bovenstaand intro, wanneer duidelijk wordt dat daarmee het tot voor kort gemillimeterde gemeentelijke gras in Rozendaal wordt bedoeld. Tja, de revolutie moet ergens beginnen.
Als ergens de mensheid in staat is om het leven geordend en nagenoeg volledig beheerst te laten verlopen, dan is het wel in Rozendaal. Nagenoeg alles onder controle, nagenoeg alles voorspelbaar en betaalbaar, zelfs de verschillen over een plek voor een nieuwe school of het rumoer over een speelplaats. Het hoort bij ons permanente geploeter over de aankleding van onze leefomgeving. Het zijn rimpelingen op het water van de beek die door het dorp stroomt, maar desondanks haar eigen loop ongestoord vervolgt. Door het gras niet meer stelselmatig en volgens versleten voorschriften te maaien, wil Rozendaal dat andere planten de strijd met het gras werkelijk met succes kunnen aangaan, waardoor bijen, vlinders en andere insecten weer in grotere getale deel kunnen uitmaken van de Rozendaalse gemeenschap. Het biologisch leven moet diverser worden dan de Rozendalers zelf. Het zal een verandering in denken en leven doen plaatsvinden en dat is van belang, wil de Rozendaler op termijn overleven. Het anders maaien van het gras is het begin van een ander leven. Er zullen weliswaar nog decennia overheen gaan, maar de tijd begint te dringen en dat beseft men in het kasteeldorpje. Men wil er geen gras over laten groeien.
Corona heeft ons even doen beseffen dat het wellicht allemaal anders moet, maar het accent lag daarbij nog te veel op het veronderstelde idee dat terras- en restaurantbezoek een onontbeerlijk element van ons dagelijks leven is en dat werd ons afgepakt. Corona blijkt echter een rimpeling in een kabbelende beek. Nu gaat het veel en veel verder. De absolute drang om het leven voor corona weer te laten opbloeien, wordt gesymboliseerd door lange rijen op Schiphol en de stikstofcrisis gaat daar nog eens overheen. Schiphol en stikstof dreigen de basisbehoeften vakantie en wonen te verdringen en wat we in de komende decennia natuur mogen noemen, zal permanent ter discussie staan. Ook de auto is niet langer heilig, maar zal die status niet gemakkelijk opgeven en de vraag in de komende tijd zal zijn of groei het alleenrecht van de natuur is of van de economie. Daarbij komt dat de oorlog in Oekraïne ontwikkelingen op meerdere fronten ons nog eens jaren zal hinderen. En nu de klimaatwetenschappers hebben aangekondigd dat de opwarming van de aarde niet tot 2 graden beperkt blijft, zullen we onze levenswijze fundamenteel moeten herzien. De aarde zal echter gewoon doordraaien, maar de voortgang van de mensheid kan blijven steken, met alle gevolgen van dien.
Rozendaal begint met het gemeentelijke gras minder vaak te maaien. Het is weliswaar een minimale verandering, maar een begin en het is ook rijkelijk laat, maar toch van belang. Men troost zich met de gedachte dat alles in ons land dat moet te veranderen rijkelijk traag verloopt. De neiging om alles bij het oude laten is immers een belangrijk deel van onze cultuur, ook tegen beter weten in. Het zal nog even duren voordat de particuliere gemillimeterde gazons de gemeentelijke zullen volgen.
Desiderius Antidotum
Weer eens stof tot nadenken Desiderius!
Waren ze langs de weg tussen Dieren en Doesburg ook maar zo slim om de prachtige bermen met rust te laten. Ik was was tot op het bot verheugd over alle soorten wilde bloemen met bijbehorende prachtige vlinders en vogels. We WILLEN toch biodiversiteit? Wie verzint het dan om al dat moois (op een kleine rand na) af te maaien. Een heel erg gemiste kans!