Een Stief Kwartiertje: Oversteken
We mogen Loenenaren natuurlijk geen padden noemen, maar onmiskenbaar is er sprake van enige verwantschap; beide soorten willen heel graag heelhuids de weg oversteken. Vooralsnog zijn de padden in het voordeel, want overal in de regio worden netten, schermen en emmers geplaatst, die de padden beschermen tegen voortrazend verkeer. Kinderen van de basisscholen en vrijwilligers met een paddenhart brengen in hun vrije tijd de beestjes, die in de emmers zijn opgevangen, veilig naar de overkant van de weg. Daar gaan ze op weg om voor nageslacht te zorgen. Dat laatste geldt niet voor de Loenenaren, die worden geacht daarvoor niet de weg over te steken. Loenenaren willen wel graag eigenmachtig de N786 oversteken, maar het zou prettig zijn als er meer en betere oversteekplaatsen komen, zodat ze veilig de overkant halen.
De Dorpsraad Loenen is daarover met de provincie in gesprek. De weg, de N786, loopt dwars door het dorp en moet heel veel verkeer verwerken en dat moet veiliger, is het dorpsgevoel. Het is bewonderingswaardig dat de dorpsraad opnieuw met de provincie in overleg gaat, al hebben ze weinig keus, want de weg is van de provincie. Het is bewonderingswaardig omdat het de zoveelste poging is om een oplossing te zoeken voor de permanente stroom verkeer, met name vrachtwagens. Ook de gemeenten Apeldoorn, Brummen en Rheden schuiven aan en ook voor de zoveelste keer.
De N786 loopt door de dorpen Beekbergen, Loenen, Eerbeek en Laag-Soeren en met name door de papierindustrie wordt de weg intensief gebruikt. Laag-Soeren heeft decennialang om een rondweg gebedeld, maar niet gekregen. Loenen is altijd veel beloofd, maar beloften maken bij de provincie nog geen schuld en dus komt de weg om de paar jaar terug op de agenda om vervolgens weer in een van de onderste laden van een van de provinciale ambtenaren te verdwijnen.
Ooit, zo’n 2 decennia geleden, was er een fraaie oplossing bedacht door alle direct betrokkenen: de gemeenten, de papierindustrie en de dorpsraden. De verwachting was dan ook dat deze eensgezindheid beloond zou worden, maar de provincie hanteerde haar eigen onvolprezen stelling dat waar een wil is er nog lang geen weg is. En zo gebeurt het dat de Loenenaren nog steeds met doodsverachting de andere kant moeten zien te bereiken; een enkeling denkt zelfs: och, leek ik maar een pad, dan zou mijn kleinkind me helpen de overkant te bereiken.
Momenteel is de zoveelste poging gaande en wel in het kader van het project Loenen-Eerbeek 2030. De Loenenaren zien weer perspectief, al is 2030 nog erg ver weg en dus ook een nieuwe weg. Het project behelst heel veel en het levert ook heel veel plannen op, maar er moet heel veel geld komen om een en ander te verwezenlijken. Hoewel de projectontwikkelaars prachtige democratische uitgangspunten hanteren, lukt het nog niet best om de bevolking mee te krijgen, zoals we onlangs in Eerbeek hebben gezien. Het schiet vooralsnog niet op, alleen op papier. Het meest frustrerende is dat de provincie zelfs over meer geduld beschikt dan het lokaal geproduceerde papier.
Een pad is een vrij traag dier, een beetje sloom amfibie dat voortdurend geholpen moet worden bij het oversteken om te overleven. Ze zijn koudbloedig en hebben een dunne huid. Daarmee willen de Loenenaren uiteraard niet vergeleken worden en dus wordt het hoog tijd dat ze met de vuist op de verkeerstafel slaan, oftewel oversteken naar een andere strategie.
Desiderius Antidotum
