Doesburg staat voor een enorme opgave: hoe om te gaan met de ingrijpende gevolgen van een bevolking die in de komende 20 jaar sterk vergrijst? Nu al wonen er in Doesburg veel meer ouderen dan gemiddeld in andere gemeenten. Van deze ouderen wordt verwacht dat ze zo lang mogelijk zelfstandig thuis blijven wonen; ook als lichamelijke en psychische beperkingen (zoals dementie) toenemen. Hoe gaan we die alsmaar groeiende groep ouderen huisvesten in geschikte woningen in een veilige woonomgeving? Hoe zorgen we ervoor dat aan de groeiende vraag naar zorg kan worden voldaan, terwijl we weten dat het bestaande aanbod van zorgvoorzieningen onbetaalbaar en onhaalbaar wordt?
Een veel genoemde oplossingsrichting is dat voorzieningen minder individueel worden aangeboden en meer collectief. Dat vraagt om plekken in de directe woonomgeving waar mensen samen kunnen komen; elkaar kunnen ontmoeten. Waar mensen elkaar – naast professionele begeleiding – onderling ondersteuning bieden. In buurthuizen, huiskamers en dagbesteding. Daar is geschikte ruimte voor nodig. In de laatste Troonrede kondigde de regering zelfs aan extra miljoenen te willen uittrekken voor buurthuizen.
Tegen deze trend in is in Doesburg al jarenlang sprake van afstoting van ruimte voor ontmoeting. Met het nieuwe St. Elisabeth verdween de recreatieruimte. Gevolg is dat bewoners van Maartenshof nu ouderengym moeten doen op de koude vloer van een donkere gang. De gemeente verkocht De Bonte Os op het moment waarop werd gewerkt aan de realisering van een huiskamer in de binnenstad. “Jammer” zei de toenmalige wethouder achteraf, “had ik dat maar geweten.” Caleidoz kon al voor de coronapandemie in De Beumerskamp niet meer uit de voeten met haar dagbesteding; de cliënten moeten nu naar Zevenaar. De Lente verplaatste haar dagbesteding naar Angerlo. Burgerinitiatieven zoals het Naaiatelier voor anderstaligen, een huiskamer in De Ooi, een timmerwerkplaats voor ouderen, een huiskamer in de binnenstad en vele andere initiatieven kunnen nauwelijks worden gerealiseerd door gebrek aan geschikte accommodatie.
Als klap op de vuurpijl staat de gemeente op het punt haar laatste vastgoed te verkopen en dreigt ook de harmonie haar repetitieruimte kwijt te raken. Zonder oog voor de maatschappelijke gevolgen stelt Doesburg tegenover een complex maatschappelijk vraagstuk kortzichtig en eendimensionaal beleid met als enige afwegingscriterium: kostenreductie.
Oude schoenen gooi je niet weg voor je nieuwe hebt, zegt een volkswijsheid. Doesburg verdient beter: een vastgoedbeleid mét visie.
Stichting Doesburgerinitiatief
