Rick Evers plaatste laatst een column in dit blad, waarin de conclusie werd getrokken: mensen die geen mondkapje dragen hebben schijt aan hun medemens. Daarop heb ik hem een mail gestuurd met mijn verhaal. Als antwoord bedankte hij mij voor het inzicht.
Helaas denken veel mensen zoals hij in zijn column. Ze vergeten iets heel belangrijks: mensen met beperkingen. En die zie je meestal niet aan de buitenkant.
Ik heb astma. Ik heb bronchiëctasiën, dat is een ongeneeslijke longziekte waarbij in mijn geval alle longkwabben beschadigd zijn. Ook de haartjes die het slijm normaliter afvoeren. Het gevolg is hetzelfde als bij iemand met taaislijmziekte: je krijgt zelf je slijm niet weg en moet vaak hoesten omdat als het voor je luchtpijp komt, hetzelfde voelt als dat je je verslikt. Mijn longen worden iedere paar weken losgeklopt bij de fysiotherapie.
Als ik een mondkapje op doe, daalt mijn zuurstof in mijn bloed drastisch. Ik krijg gewoon geen lucht. Ik heb daar normaal al moeite mee en ben altijd benauwd. Ook wordt de kans op longontsteking erg vergroot doordat ik de uitgeademde bacteriën en virussen die ieder mens heeft, weer inadem.
Op de site van de Rijksoverheid staat beschreven dat mensen met zichtbare of onzichtbare beperkingen geen mondkapje op hoeven en dat handhavers daar soepel mee dienen om te gaan. Mijn ervaring is dat winkelpersoneel hier niet van op de hoogte is. Dus informeer ik ze zelf. Maar de bijna agressieve, afkeurende reacties van mensen om mij heen, maken mijn leven er niet leuker op.
Dus hierbij: besef dat als iemand geen mondkapje draagt, dat wel eens een hele goede reden kan hebben.
Marion Hoefnagels,
Dieren
